Mieke vertelt
Mieke Speelman
8 oktober 2024
Afgelopen zaterdag, 5 oktober 2024, was het zover: Popkoor Goed Gestemd geeft haar 12,5 jarig Jubileumconcert. En omdat ik nu ruim een jaar lid ben mocht ik mee doen. Wat was dat geweldig. Ik ben nog helemaal in de ban, wil er onophoudelijk over praten en filmpjes en foto’s kijken. Dat laatste ook in een poging om te ontdekken hoe het was om het als toeschouwer mee te maken. Of het voor hen net zo bijzonder was als het voor mij was. Ik zal het denk ik nooit helemaal weten. Dan maar proberen te vertellen wat ik heb meegemaakt in de hoop dat dit herkenning geeft.
De zaterdag heeft voor mij in het teken gestaan van rust. Op tijd vertrek ik met de fiets van huis. Onderkleding heb ik aan. Boven nog even niet. Deze is net gestreken, dus dat wil ik niet in de war brengen. Als ik ‘De Tulp’ nader zie ik een paar sopranen lopen en krijg ik al een beetje de kriebels. Prompt fiets ik te ver door en kom ik bij een bord met een streep door Voorhout. Dit is niet goed. Terug moet ik. In Voorhout, het dorp van ons koor, gaat het gebeuren. Als ik net te laat binnenkom staat iedereen al met hun prachtig gekleurde kleding klaar op het podium. Ook de zaal is prachtig aangekleed. Ik ben onder de indruk. Wow, wat is dat mooi. Ik weet inmiddels waar onze kleedkamer is, snel me er naartoe, shirt aan en ik voeg me in mijn rijtje. Leendert-Jan laat ons rekken en strekken en tonen zingen die Ron aangeeft op de piano. Dit voelt goed, ik ben een beetje thuis.
Nog even de prachtige zaal. Die is omgetoverd door een afvaardiging van ons koor. Ik heb begrepen dat de evenementencommissie hier de stuwende kracht achter is. Een aantal mensen heeft de hele vrijdag keihard gewerkt om de zaal zo mooi te maken. En toen ik zaterdag aan kwam, was dezelfde groep opnieuw hard bezig. En wat mij betreft is het prachtig gelukt. Zo hard werken en dan ook nog gewoon optreden, ik vind het een groot applaus waard. Gelukkig hebben ze dat ook gekregen afgelopen zaterdag, met een bloemetje al op vrijdag.
Na twee liedjes gaan we het podium af. We drinken wat achter de coulisses. Een extra lippenstiftje voor sommigen. Even lachen. Een beetje gezonde kriebels. Dan stromen de mensen binnen. En net op tijd heeft iemand het over rechts en links. Oh nee. Ik heb mijn publiek gezegd dat ze links moeten zitten om me te kunnen zien, terwijl het rechts is, of andersom. (Ik dacht dat het tegenwoordig beter ging maar blijkbaar toch niet). Ik app het gauw nog even, en loop daarna de zaal in en tref ze nog net op tijd. De stroom van mensen is indrukwekkend. Ze lijken er eigenlijk allemaal niet eens in te passen.
Buiten zongen we nog voor een laatste keer de stembanden warm. Rondom een box waar Rehearse uitkwam mochten we meezingen met alle partijen die we wilden, ‘Freestylen’ op onze eigen liedjes, heerlijk. En dan deden we onder leiding van Margreet ook nog een soort Haka als Nieuw-Zeelandse Rugby spelers. Schudden met onze benen en armen, van 8 keer per ledemaat naar steeds minder, eindigend met een gemeenschappelijke yel. Heerlijk. Vrolijk en met voldoende spanning en energie nemen we onze plaatsen achter de coulisse in.
We horen de band en het orkest en marcheren naar onze plek. Kriebels in de buik, nu gaat het echt beginnen. En wel met mijn lievelingsnummer. Niet alleen omdat ik Muse-fan ben, maar vooral ook vanwege het prachtige arrangement tezamen met ‘The Loneliest.
Bij deze neem ik even de gelegenheid om het over Leendert-Jan, onze dirigent, te hebben. Mijn moeder noemde hem ‘the day after’ geniaal. Of dat te groot is of niet laat ik aan een ieders beoordeling over. Maar dat we als koor blij met hem zijn durf ik stellig te zeggen en ook dat hij over een zeker talent beschikt.
Wat een prachtige arrangementen heeft hij gemaakt, zowel voor het koor als voor alle muzikanten. We hebben een tijd meegemaakt dat we het ene na het andere nieuwe arrangement kregen. En hoe fantastisch klonken ze vanavond.
Uprising heeft hij in een andere toonsoort gezet, zodat we heel mooi over konden vloeien naar The Loneliest. Solo’s van bas of gitaar en violen tussendoor. Het mooist vind ik het als de sopranen, na onze stevige lage inzetten mooi en fragiel over het hele koor heen zingen. In de opstelling waarin we afgelopen zaterdag stonden was het net of ze ergens anders vandaan kwamen. Ik kreeg er kippenvel van.
Nog even verder over Leendert-Jan. De arrangementen schrijven is niet alles wat hij doet. Hij heeft een gepaste strakke hand bij het instuderen. Neemt geen blad voor de mond. ‘Voor het grootste deel gaat het goed’ is zijn grootste compliment in woorden. Gelukkig heeft hij ook nog een grote grijns die hij soms laat zien of hij zegt ‘Lekker hoor’ en dan weet je dat het echt goed gaat.
Tijdens het optreden is het fijn om naar hem te kijken. Als hij beide armen omhoog zwaait of eentje achterlangs helemaal omhoog, dan weet je dat je echt los mag en dat je uit volle borst tekeer mag gaan. Heerlijk. Als het zacht moet beweegt hij ingetogener. Hij zingt alles mee.
Uprising is mijn lievelingsnummer (had ik dat al gezegd?) en ik ken het van binnen en van buiten dacht ik. Maar opeens was ik even de draad kwijt qua tekst. Het zullen al die mensen die zaten te kijken wel geweest zijn. Ik hoefde alleen maar naar Leendert-Jan te kijken en toen kwam alles weer terug. Nou ja genoeg over die man.
Eigenlijk is het ook alles bij elkaar wat het zo mooi maakte. De bewegingen en de opstellingen die gewoon helemaal goed lukten, zelfs bij mijn buurvrouw die drie weken geleden haar kuitbeen brak en toch met kruk mee kon doen. De prachtige piano-solo van Ron tijdens ‘Love of my Life’. De solo’s van de Rehearse-inzingers tijdens ‘Teo Toriate’, die zo mooi kwetsbaar klonken in die volle zaal. Leuke praatjes tussendoor. Iedereen zag er prachtig uit. En dat je daar, na al die weken dat we elkaar bijna dagelijks zagen, met zijn allen voor het ‘echie’ stond. Het is gewoon bijzonder.
En natuurlijk ook dat er zoveel mensen de moeite hebben genomen om naar ons te komen kijken. Zo liep ik van het podium af om te pauzeren, zo in de armen van een groep collega’s. En vlak voor het opklimmen van het podium na de pauze stonden daar mijn vriendinnen helemaal uit Pernis. Iedereen had zo te zien allemaal lievelingen bij elkaar gebracht (had ik mijn moedertje al genoemd?).
Zelfs het enige dat ik weet te verzinnen wat niet gewenst was, namelijk het praten van het publiek tijdens ons concert (het wordt ook wel de ‘Dutch disease’ genoemd), kan ik nu even niet anders zien dan een compliment. Ik was eens bij een concert van Anouk in de Ziggo-Dome en zij legde haar concert ervoor stil. En zeg nou zelf, dit is toch het ultieme bewijs dat mijn gevoel klopt. Het leek wel of we in de Ziggo-dome stonden. Het was in een woord fantastisch!
29 september 2024
Hoewel de voorbereidingen al veel eerder zijn begonnen bereiken ze na de zomervakantie hun absolute hoogtepunt. Wisselde ik voorheen nog wel eens keihard meezingen met mijn eigen playlist af met het luisteren naar een luisterboek tijdens mijn autoritjes, tegenwoordig luister en zing ik alleen nog maar met Rehearse, onze app om te oefenen. De boel staat op scherp. 5 oktober moet het gebeuren, we bestaan 12,5 jaar en we willen ons mooiste concert ooit geven. Dit brengt best wat te weeg. Ik probeer jullie mee te nemen.
De repetities zijn opgeschroefd van een, naar twee a drie keer in de week. Op de dinsdagen hebben we onze gewone repetitie. Hoewel, helemaal gewoon zijn ze niet te noemen. Allereerst zijn ze nu tijdelijk op het KTS, in een grote gymzaal. Plakkertjes op de grond om het podium in de Tulp aan te geven. En naast onze eigen ‘AlsjemaarGoedGestemd Band’ is er ook een afvaardiging van het orkest Crescendo. Wat is dat leuk. Bij de eerste drie nummers heb ik het geluk om vooraan te staan, vlak bij ze. Ik kijk mijn ogen uit. Ik hoor en zie twee violen, waarvan de stokken helemaal tegelijk heen en weer gaan. Ik zie een blaasinstrument waar ook nog aan getrokken wordt. Dan ook nog een grote saxofoon en een soort fluit. Ik weet het niet precies. Maar zo vooraan moet ik oppassen dat ik niet vergeet te zingen omdat ik ben gebiologeerd wat er allemaal gebeurt en hoe mooi het klinkt. Vooral de gaatjes tussen ons gezang klinkt het echt heel mooi. Zouden zij nou zenuwachtig zijn vraag ik me af. Ik kan me het bijna niet voorstellen want ze ogen relaxed. Er wordt gelachen en als ze even geen partij hebben te spelen, zelfs gegaapt. Zij lijken zich niet zo druk te maken.
Heel anders is het bij het ons als zangers. Alles moet uit het hoofd. En het is nu de tijd dat dit lukt. Thuis bij de Rehearse app, lukt het allemaal best, maar eenmaal daar in die gymzaal kan het zomaar opeens weg zijn. Zit ik niet naar het orkest te kijken, moeten we bewegen of mogen we dat juist niet. Stress. En vergeet je het, word je geholpen door je koorleden en voel je een tik tegen je been (bewegen ermee) of een stoot tegen je arm (je moet stilstaan). Stress. Een extra Alten repetitie helpt. Even met je gelijkgestemden bij elkaar. Heel fijn en wat klonken we mooi met elkaar.
Ook hebben we een paar extra repetities voor de choreografie en tekstbeleving. Er is van buitenaf meegekeken om de puntjes op de i te zetten. Margreet is een paar keer op de dinsdag aangeschoven. Voor de zomervakantie had ze nog een mooie ronde buik, na de vakantie is ze weer slank. Ze heeft een kindje gekregen.
Met of zonder buik kijkt Margreet scherp en geeft ze aanwijzingen vol overgave. Op de extra repetities, zonder Margreet neemt Judith de leiding. Ze neemt alle tijd voor alle vragen. Wat doet ze dat relaxed. Mij helpt het. Tussendoor let Anja speciaal op ons alten. De aanwijzingen beginnen in te dalen en logisch te worden.
Dan heb ik het nog niet gehad over de kleding. Voor de pauze ‘kleur’, na de pauze ‘zwart party chique met goud’. De ene repetitie doen we de ‘voor de pauze’ kleding aan, de volgende de ‘na de pauze’ kleding. Zo kan de kledingcommissie nog mee kijken en meedenken. Ze voorzien ons ook van passende shawltjes. Er is ruimte voor je eigen stijl binnen dit alles. Fijn. Maar toen heb ik toch maar een zwarte nieuwe broek gekocht. Misschien eens wijde pijpen, want volgens mij is dat hip. Veelstewijd. En dan doe ik mijn gekleurde blouse erop. Ook veelstewijd en zeker bij elkaar. Stress.
Leendert-Jan, onze dirigent, bekijkt en beluistert hoe zijn verzonnen arrangementen uitpakken vanaf zijn bok. Hij kijkt het allemaal aan. Soms is hij zijn stemgroepen kwijt omdat we anders gepositioneerd zijn, maakt een aantekening en dan regelt hij het weer moeiteloos door. Af en toe grijpt hij in en draait hij iets terug omdat het het zingen geen goed doet. Maar steeds vaker verschijnt er een grijns op zijn gezicht. We gaan er komen!
Toen ik nog luisterboeken luisterde, ging het in een van mijn boeken een keer over de Rekkelijken en de Preciezen. Dit ging toen om het geloof. Daar moest ik de afgelopen weken aan denken wanneer ik tijdens de bijeenkomsten rondkeek in het koor. Ik zag Preciezen, ze wisten meteen wat de bedoeling was en wilden dit graag verspreiden en overbrengen. Ze kijken goed, tikken tegen benen, zien wat een ieder draagt, ze horen wie er wel en niet goed zingt en helpen of spreken aan. Maar ook zag ik Rekkelijken. Ze maken grapjes, nemen het minder zwaar, maar vooral houden de moed er in, hebben vertrouwen dat het hoe dan ook sowieso goed komt. We hebben ze allemaal nodig. Soms botsen ze een beetje.
Maar als we staan te zingen lijkt het of er geen Rekkelijken en Preciezen meer zijn. We zingen of maken muziek en we genieten er allemaal van. En dat gaan we komende 5 oktober doen!
1 juni 2024
Voor mij is in dit nieuwe koor alles een nieuwe ervaring. Ik had nog nooit aan een korenfestival meegedaan. Ik heb van alles meegemaakt deze dag. Hoe moet ik hier nou een leuk verhaal van maken. Ik loop gewoon de dag eens door met alles wat ik heb meegemaakt. Hopelijk wordt het een beetje leuk om te lezen.
31 mei
20.00 uur: Nancy (de Alten-rehearse-inzingster, ze heeft een solo-zin en daarbovenop is ze nog gezellig ook) appt af. Ze is ziek. Jammer.
1 juni
8.05 uur: Leiden: Mijn man zet mij af op station Leiden. Zo kan hij om 8.30 weer ergens anders zijn en kom ik precies op tijd aan met de trein om in een grote Beuk bus te stappen. Mijn man haalt me straks weer op in Heerenveen. Kortom de logistieke puzzel is gelegd zodat ik toch lekker kan zingen in Hengelo.
8.17 uur: Ik kom aan op station Voorhout, zie de Beuk bus staan. Capuchon op, het regent pijpenstelen. Ik loop langs Sally, die een worsteling lijkt te hebben met haar fiets, zie Mariëtte uit een auto springen om meteen over te stappen in de bus. Yvonne maakt een praatje met de chauffeur. Er is een plaatsje vrij naast Mariëtte. Ik stop onze regenjassen bovenin het vakje en installeer me. De reis kan beginnen.
8.30 uur: De reis begint.
10.20 uur: We zijn er bijna. Wat gaat die reis snel. Mariëtte en ik kletsen wat af, over andere hobby’s en kinderen. Maar ook heeft ze een prachtig levensverhaal. Ik wist al dat ze tot haar 12e in het buitenland is opgegroeid, maar nu vertelt ze over de liefde tussen haar ouders. Zij trouwden al op 20 jarige leeftijd, zodat haar moeder met haar vader mee kon reizen naar Abu-Dabi, Syrië en waar al niet meer. Ik zou er een heel stukkie over kunnen schrijven. Maar hier hou ik het maar bij. Wellicht gaat Mariëtte er nog een boek over schrijven.
10.25 uur: Leendert-Jan spreekt ons toe. Alle alten zingen de solo-zin van Nancy. En we moeten vooral hem de hele dag in de gaten houden is de boodschap. Niks nieuws eigenlijk, naar hem kijken benadrukt hij altijd al. Het is nu alleen dan een hele dag.
10.30 uur: Ik stap uit de bus en zie vier dezelfde bruine ogen. Monique en haar zoon Ate staan er vrolijk te kijken. Hij is mee en blijkt onze fotograaf en filmmaker te zijn. Gezellig. Met zijn allen lopen we richting ons eerste podium.
10.40 uur: We arriveren op het plein waar ons eerste podium staat. Ik strijk, samen met vele Goed Gestemden, neer op een van de terrassen. Ik neem koffie en krijg er een koekje bij in de vorm van de toren van het stadhuis. Op het podium zingt een ander popkoor. Ik zit met Martine, Janine, Judith en Gerda. En als je met een koor op pad bent is het zo dat telkens als een liedje wordt opgestart, er een soort popquiz ontstaat. ‘Welk liedje is dit? De antwoorden vliegen je om de oren.
10.45 uur: Op een terras aan het overkant gaat een grote stevige hand omhoog, een bekende kop zie ik eronder. Het is Amerik. Hij is al een paar weken op vakantie en is vanaf zijn vakantieadres naar Hengelo gekomen. Een vrolijke vent, gezellig dat hij er is. Ik zwaai terug.
10.50 uur: Door heel Hengelo lopen allerlei koren rond. Ze zijn te herkennen aan dezelfde kleurencombinaties. Wij hebben Blauw-Wit, witte schoenen zijn verplicht, printjes zijn verboden. We zien nog meer Blauw-Wit combinaties, maar ook koren met juist zoveel mogelijk verschillende printjes. Stof tot praten dus.
10.55 uur: Het popkoor op het podium zingt een ABBA-medley, onze tafel zingt mee.
11.00 uur: Judith (ze is van choreo) kijkt zorgelijk naar het kleine podium en zegt: “We moeten de zijwaartse pasjes bij ‘Noodgeval’ achterwege laten, er is te weinig ruimte.’ Als commissie-lid loopt je verantwoordelijkheid altijd door. We zeggen het voort.
11.05 uur: Janine betaalt en zal tikkies sturen
11.15 uur: We verzamelen om in te zingen. In de kerk is het idee. Jacqueline (zij is van de kleding) vraagt subtiel aan iemand (ik weet even niet meer wie…) ‘Houd je dit jasje aan straks? Het is gebroken wit, wat niet de bedoeling is.Gelukkig antwoordt diegene van niet. Zoals ik al schreef: Als commissielid loopt je verantwoordelijkheid altijd door.
11.30 uur: We zingen niet in in de kerk. De kerk is dicht. Naast de kerk staan we niemand in de weg en is plek genoeg voor rek-en strekoefeningen en een paar inzing-liedjes.
11.45 uur: We wachten bij ons podium. Een folkore-koor is aan het zingen. Outfit: zoveel mogelijk printjes. Niet mijn genre, maar de stemmen klinken wel heel mooi bij elkaar, ik ben toch geboeid. 12.00 uur: We klimmen op het podium, tassen zetten we achterin. Na het eerste liedje realiseer ik me dat ik op de kritische noot van Leendert-Jan sta te wachten. Er komt niks, alleen een goedkeurende glimlach. We zijn aan het optreden!
12.15 uur: Het publiek zingt en danst mee. Er zijn nog niet veel mensen, maar dat is toch heel leuk om te zien.
12.30 uur: Het optreden is klaar. Met Anja, Martine en Sandra loop ik Hengelo in. We strijken neer op een terras, restaurant ‘De appel’. Zij nemen appeltaart, ik ga toch voor een ‘Oogappeltje Gezond’.
12.45 uur: De appeltaart is bevroren. Een jonge serveerster, ze heeft het superdruk, zet hun taartjes nog even in de magnetron, ik begin alvast aan mijn oogappeltje. Het is heerlijk. Ik probeer niet al te blij te kijken. De serveerster komt terug. Mijn gezelschap begint en geniet, ik heb het al op. Nu probeer ik niet al te teleurgesteld te kijken.
13.25 uur: We lopen verder door Hengelo. Uit alle hoeken klinkt gezang. En zo af en toe zien we een paar van onze andere blauw-witte koorleden. Wat leuk, allemaal bekenden.
13.35 uur: Het FC Twente koor, rood met sjaal. Wat een vrolijk stelletje. Ze scanderen FC Twente leuzen en zingen vrolijke liedjes meerstemmig. Ik app mijn moeder met een filmpje, ‘Zullen wij een Feyenoord koor beginnen?’ Het Hand in Hand refrein doen we altijd al meerstemmig samen.
13.55 uur: Ze zingen ‘You never walk alone’, Sandra, ook een Feyenoorder, en ik doen luidkeels mee. Heerlijk. Het zonnetje schijnt inmiddels.
14.10 uur: We komen aan in het theater. We zitten op een grote rij met nog een paar van onze koorleden. Een popkoor, vrolijk gekleurd, is bezig en wat klinkt dat mooi. Een klein clubje, mannen en vrouwen, begeleid door een gitarist en een leuke jonge dirigente. Genieten vond ik het.
14.25 uur: We stappen op. Even plassen, Anja heeft een bloemetjes-wc, wij allemaal een gewone.
14.35 uur: We lopen het theater uit en ik zie een paar koorleden van het gekleurde koor. ‘Wat waren jullie leuk en goed!’
14.40 uur: Buiten blijken de meningen verdeeld. Anja en ik vonden het koor goed. Martine en Sandra vonden ze saai. Nou ja, over smaak valt niet te twisten.
14.50 uur: We komen aan in het gebouw van ons koekje, het stadhuis. Daar is iedereen weer. Wat is dat leuk, net of je weer thuiskomt.
15.00 uur: We treden weer op. Het is een ruim podium, we doen alle pasjes. Wat is dit weer leuk en wat is zingen toch heerlijk. Als ik opzij kijk, zie ik tussen de rijen door het vrolijke omkrulde gezicht van een sopraan, ik denk dat ze Giny heet. Wat gezellig, ik zie haar nooit van zo dichtbij.
15.10 uur: En Leo, wat staat die man toch altijd leuk om zich heen te kijken. Als hij iemand aankijkt, zie ik bij de ander een glimlach op zijn gezicht verschijnen.
15.25 uur: We zingen ‘The moon of love’, het koor danst er op los. Mariëtte en ik doen een beetje gek en oeps, we zetten in waar het niet moet. ‘Nu niet de slappe lach krijgen, nu niet de slappe lach krijgen…..’
15.35 uur: Een foto op het bordes, door onze huisfotograaf Ate.
15.50 uur: Weer met ‘mijn groepje’ Hengelo in. Een mannenkoor in het zwart met zwaarden zingt het lied van ‘Casa de Papel’, ik vind het prachtig.
16.05 uur: Mijn moeder appt ‘Ik vind het best’ met drie lachende smileys (gaat nog over het Feyenoord koor)
16.20 uur. We zitten inmiddels op het terras bij te komen van alle avonturen. Al het lekkers komt op tafel, waaronder grill-worst met en zonder kaas van ‘slagerij van den Berg’ uit Voorhout. Anja werkt er. Heerlijk is het.
Ik neem wat eerder afscheid om op de trein naar Friesland te stappen, waar mijn man me op komt halen. Ik mag de overgebleven worst meenemen voor straks voor in de camper.
En zo vertel ik, onder het genot van een stuk grill-worst, aan mijn man wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe leuk het was. Het verdere weekend barst ik steeds weer in een van de liedjes uit. Het was prachtig.
Een klein smetje. Als ik een dag later de filmpjes zie van een bus vol zingende mensen en het verhaal lees van een ontroerde buschauffeur vind ik het toch wel jammer dat ik daar niet bij was. Maar goed zingen in mijn campertje is ook fijn.
20 april 2024
Afgelopen zaterdag was het zo ver, ik maakte mijn eerste PGG-songfestival mee. Het was de 4e editie. Het is gestart in Coronatijd, toen bij elkaar komen niet mogelijk was. Nu ik zo een poosje meedraai snap ik dat dit koor zich hierdoor niet liet stoppen. Activiteiten en creativiteit zit in het DNA van Popkoor Goed Gestemd, dus werd een mooie traditie geboren.
Het gonsde al weken rond in het koor. Zo waren er geheimzinnige bijeenkomsten tijdens pauzes, openlijke filmopnames van de kandidaten bij een ‘green screen’ en een uitnodiging om te worden gefilmd voor de clip van Monique. Er werd niet gepraat over welke liedjes zouden worden uitgevoerd en uithoren had geen zin merkte ik. Ik nam me voor om dit eerste songfestival eerst eens even rustig de kat uit de boom te kijken, mijn snor te drukken, nou ja even lekker niks te doen dus.
Ik zal eerst eens proberen uit te leggen hoe het allemaal in zijn werk gaat. BoysWillBeBoys is het kloppende hart van dit alles. Zij bestaan uit dirigent Leendert-Jan, Ton en nog een keer Ton. Iedereen mag een songfestival-lied uitkiezen wat nog niet eerder aan de beurt is geweest. Dit mag je uitvoeren alleen of met een groepje. Heb je een lied gekozen dan geef je het door aan de Boys en zij verzorgen het muziekgedeelte.
Vervolgens ga je zelf aan de slag met het verzinnen van een script voor een clip, inclusief uitdossing. Volgende stap is deze ideeën uit te voeren en de clip op te nemen. Bij een koor is de zangnatuurlijk belangrijk. Deze wordt in de studio van Leendert-Jan of een van de Tonnen opgenomen. Het geluid wordt achter de clip gezet en klaar is kees. Dit jaar voor het eerst komen de kandidaten en organisatoren bijeen. Ingrid heeft haar huis ter beschikking gesteld. Greenrooms worden gemaakt en achter een heus Songfestival scherm presenteert Ton ons door de avond heen.
Alle koorleden en afgevaardigden van de kandidaten hebben een digitaal stemformulier gekregen, zodat officieel gestemd kan worden. Andere Ton zal, nadat de filmpjes zijn vertoond en er gestemd is, de stemformulieren verwerken. Net als bij het Eurovisie songfestival verloopt de stemmentelling op beeld.
Oh en dan vergeet ik nog te vertellen dat we allemaal een PGG-songfestivalbulletin hebben gekregen met wetenswaardigheden, een scoreformulier,rekenpuzzels en wat al niet meer.
En zo zat ik klaar met mijn moeder. Ze blijft dit weekend slapen, zo combineren we de bekerfinale van Feyenoord met het PGG-songfestival. Jullie moeten weten dat mijn moeder houdt van muziek. Ze heeft zelf gezongen in koren en speelt nu nog Bugel bij het OBK-orkest in Pernis. Het lukt me zowaar om de uitzending op de televisie te streamen. Eerst kregen we een opwarming met stukjes van eerdere PGG-songfestivals, waarin mijn zoon (hij zit op de achtergrond toch een beetje mee te kijken) een oud teamgenoot van de voetbal herkende (ik moet nog even uitzoeken hoe dit nou zo gekomen is) en ik moest lachen om hilarische filmpjes.
Toen begon de editie 2024. Ik moet bekennen dat alleen ABBA me bekend voorkwam in het programma. Hoewel mijn moeder hetzelfde zegt, begint ze meteen al mee te zingen met het eerste liedje. Dit is ‘Are you sure’ door Boys Will Be Boys. Ik wist meteen dat het een goeie zet was om dit met mijn moeder te kijken. Hierna kwam mijn moeders favoriet, Wendie met ‘Molitva’. Ze vind dat Wendie een mooie stem heeft. Ik ook, maar ik werd vooral gegrepen door de clip in ‘mijn stad’, Rotterdam. Echt mooi opgenomen.
Het derde lied was ‘Waterloo’ door JoCaLeDa. Ze waren hilarisch en hier zong ik uit volle borst mee. Als nummer 4 kwam Famke aan de beurt met ‘Hold me closer’. Zij is echt een digitale virtuoos, zo bleek weer. Het beeld gesplitst in vieren en dan zongen de vier mensen ook nog apart van elkaar. Ik vind het een wonder. Maar we wisten al wat ze kon door de mooie website die ze heeft gemaakt voor het koor. Het vijfde lied werd vertolkt door Laura en Patricia, twee ondeugende dames, de een alt, de ander sopraan. Ze zongen een zwoel lied over Verona. De liefde tussen hen leek van het beeld af te spatten.
Toen kwam nummer 6 en dat was Monique. Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze weet me altijd weer te roeren. Haar lied ‘Not the same’ gaat erover dat niemand hetzelfde is en dat iedereen er mag zijn. Haar clip was heel mooi, een zwarte vrouw op een witte trap. Dit gaf precies de mysterieuze belangrijke sfeer. En dan had ze er ook nog allerlei koorleden doorheen weten te flansen. 12 punten, zowel voor de act als voor de kleding. Nummer 7 kwam als een verassing, het was namelijk de band, Ron, Edgar en Gerard. Zij vertolkten ‘De oude muzikant. Pianist Ron nam de vocale rol op zich en dat was niet onverdienstelijk. Moet hij op de piano vaak zijn fratsen achterwege laten, vanavond mocht hij los.
Als achtste waren vier leden van het eerste uur aan de beurt; de zussen Louise en Ingrid en hun kornuiten, Yvonne en Sandy. Met ‘Ik wil alles met je delen’ hebben ze, in een prachtige bloemige zonnige tuin, Maywood liefelijk vertolkt. De 9e act was Judith die als een ware koningin, lopend door krochten en over trappen en balkons van een kasteel, het lied ‘Queen of kings’ vertolkte. Hierna waren de 6 Alten, Nancy, Miranda en Miranda, Anja, Martine en Sandra aan de beurt in een soort ‘The making of…’ film, waarbij ze uiteindelijk op vrolijke wijze een echte choreografie uitvoerden. ‘One more night’ was het lied dat ze zongen. De 11e en laatste clip was van Janine, zij deed het lied ‘Watergun’ en had een passende clip met oorlogsuitrusting in de regen.
Na een ellenlange puntentelling, het PGG-songfestival doet niet onder voor het Eurovisie, blijkt Judith de winnaar. In haar overwinningsspeech bedankt ze met name haar zoon die een grote rol heeft gespeeld bij het tot stand komen van haar clip.
Afgelopen dinsdag hadden we een borrel na het zingen waarbij er natuurlijk na gepraat werd over het Songfestival. Velen van de deelnemers vertellen hulp te hebben gehad van hun betrokken thuisfront. Tijdens de uitzending krijgen verschillende familieleden ook al een rol. Ze geven de punten van de deelnemers door bijvoorbeeld. Er verschijnen lieve dochters, vrolijke zussen, stoere mannen en leuke vrouwen in het beeld. Ik kan nog niet helemaal bevatten wie van wie is. Dit jaar voor het eerst mochten deze niet-koorleden ook stemmen.
Zelf was het me toch niet helemaal gelukt om mijn snor te drukken. Er deden zoveel Alten mee dat er bijna niemand meer over was zonder act, en zo iemand mocht nou juist de punten van de Alten doorgeven. Dat moest ik dan toch maar doen. Je zou zeggen dat dit een minirolletje was, daar kun je je geen buil aan vallen. Puntje bij paaltje werd ik er toch nog zenuwachtig van. Ik had allemaal leuke dingen willen zeggen, maar dat heb ik maar laten varen. Ik kwam er, dacht ik, ongeschonden doorheen. Dit bleek naïef. Want, tijdens de borrel, vloog Laura op me af. Haar betrokken thuisfront was boos. En ze waren boos op mij, ‘die Mieke die de punten gaf’. Het bleek zo te zijn geweest dat wij als Alten Laura en Patricia geen punten hadden gegeven. Eerlijk gezegd had ik dit in mijn zenuwen niet eens doorgehad. Het is wel stom, want in onze app had ik de Alten nog opgeroepen om vooral op de Alten te stemmen. Oproepen tot oneerlijkheid blijkt dus helemaal niet te helpen. Maar dan lacht Laura en verzekert me dat ze sowieso heeft genoten van haar deelname. De punten zijn natuurlijk maar een futiliteit. Het motto van deze editie was: Everyone’s a Winner! En zo is het!
(Maar op 5 oktober bij ons 12,5-jarig jubileumconcert ga ik die kleine Laura’tjes wel een beetje in de gaten houden)
16 maart 2024
Al een paar weken zit ik te denken om iets te schrijven over onze repetitie avonden.
Zal ik iets schrijven over hoe iedere dinsdagavond een rustige woonwijk in Voorhout wordt opgeschrikt door een toestroom van zo’n 80 Goed gestemde mensen, zangers, bandleden en dirigent. En dat Leendert-Jan, de dirigent, (nadat we allemaal klaar zijn gaan staan met onze, thuis op orde gebrachte map, op de muziekstandaard) klokslag 20 uur aftrapt met rek-strek- en inzing-oefeningen.
Dat we om 21.00 uur stoppen voor koffie of thee met koekjes. En dat als Leendert-Jan het keyboard weer opstart, we allemaal gedwee toestromen naar onze muziekstandaard en de voorste rij naar achteren gaat waardoor alle rijen zo een plaatsje opschuiven, zodat je telkens op een andere rij leert en kan zingen. Of dat de stemgroepen altijd op dezelfde plek staan in de ruimte met de band voor ons en Leendert-Jan tegenover ons allemaal. Want zo gaat het wel iedere dinsdag.
Toch zijn er nog leukere dingen om over te schrijven.
Bijvoorbeeld over hoe leuk het is om aan te komen en jouw stemgroep alweer klaar te zien staan en dat ze dan een plekje voor je maken. Of over hoe fijn het is als iemand er weer is, nadat het diegene een paar weken door omstandigheden niet is gelukt om te komen. Of over hoe ontregelend het is als je stemgroep van plaats in de ruimte verandert. Het is namelijk zo dat Leendert-Jan de Mezzo’s en de Alten heeft gewisseld van plek. En als klap op de vuurpijl heeft hij ook nog de Alten in tweeën gedeeld, met een hogere en een lagere partij in het arrangement. Het gevolg is dat ik als lagere alt nu vlak naast de mannen sta en wat kunnen die lui kletsen en wat hebben ze een lol, dat zie je vanaf de overkant niet zo goed. Het betekent ook dat we voor de koffietafel staan en een extra koekje dus zo is gepakt. Kortom, we beginnen al een beetje te wennen.
Of zal ik schrijven over wat er allemaal gaande is tijdens de koffiepauze, de sprankeltjes liefde of galantigheid die ik denk te zien, als ons oudste lid iedere week de ruimte oversteekt met twee bekers thee in zijn hand, een voor zijn vrouw en een voor hemzelf. Of dat er tegenwoordig, in aanloop naar het songfestival, tijdens de koffiepauze geheimzinnige dingen gebeuren, bijvoorbeeld dat een hele groep zangeressen niet op de trap komt zitten, maar zich ergens in het gebouw bezig houdt ‘wie zal het zeggen’.
Of zal ik het hebben over kleine of grotere ongelukken die gebeuren. Dat een van onze enthousiaste choreografen struikelt/uitglijdt over een bord dat wordt gebruikt bij een dansje, waardoor ze haar knie bezeert of een ander koorlid dat buiten struikelt over een in het donker niet zichtbare evenwichtsbalk en gewond thuis aankomt. De balk is inmiddels verwijderd door de school gelukkig.
Of ga ik het hebben over het harde werken in het koor. We werken toe naar ons jubileumconcert in Oktober. Dit brengt met zich mee dat we iedere week een nieuw lied krijgen, en soms wel twee. De arrangementen worden niet zomaar opgesnord, nee, Leendert-Jan schrijft ze zelf. Prachtige liedjes en mooie arrangementen met hoogtepunten voor alle stemmen. Hoe krijgt hij het voor elkaar, wetende dat dit niet alleen voor de zangstemmen is, maar ook voor de begeleidende muziekinstrumenten.
Vervolgens gaat de ‘Rehearse-groep’ aan de slag met inzingen zodat wij in de app thuis kunnen oefenen. Geen ‘peanuts’, want alle talen komen voorbij met lange zinnen die zij dan binnen korte tijd soepel moeten kunnen voorzingen voor de rest van ons. De ‘Textperation’ groep vertelt dat bijeenkomsten zijn gepland en ook de ‘Choreo’ groep is hard aan de slag geweest. De pasgeleerde liedjes worden voorzien van bewegingen, ik word er een beetje zenuwachtig van, bang dat ik het allemaal net niet kan volgen of als dit wel zo is, ik weer vergeet te zingen. Er dreigde een zenuwachtige borrellach van binnen en een klein beetje naar buiten met buurvrouw Mariëtte. Het bleef binnen de perken.
Maar toch is er maar een ding waar ik het echt over wil hebben. Soms moet je over een drempel omdat het niet lukt, soms raak je ontroerd zoals mijn buurvrouwen, de een bij ‘I do’, de ander bij ‘The loneliest’ en soms ben je trots omdat alle oefening zijn vruchten afwerpt en ‘Teo Torriate’ uit het hoofd lukt met zijn allen. Maar wat vast staat; iedere dinsdag rijd ik vrolijk naar huis met allemaal liedjes in mijn hoofd.
21 December 2023
Sinds een half jaar ben ik lid van Popkoor Goed Gestemd en deze december was de eerste keer dat ik de kersttijd meemaakte. Het werd op vele manieren een prachtige zingervaring.
Mijn hele leven zing ik al, het liefst uit volle borst. Met mijn nicht en zus was het vroeger vaste prik bij logeerpartijen. Ik zong toen altijd al de mannenpartij. Bij Meatloaf zwaaide ik woest met mijn zakdoekje, net als hijzelf, terwijl mijn nicht of zus de hoogtes van Ellen Foley moeiteloos bereikten. Bij Spargo stond ik op een stapel kussens want die man was lang, ik niet. Kortom ik ben een alt, de hoge sectoren van mijn stemgeluid kwamen er altijd al piepend en krakend uit.
Gelukkig kun je ook zingen in een koor, waar de klanken die voor jou niet binnen het bereik liggen,
prachtig door de andere stemmen worden vertolkt.
Na zo’n 20 jaar bij ‘Laag’ van Haagse Herrie te hebben gezongen maak ik dus sinds een half jaar deel uit van de ‘Alten-Sisters’ van Popkoor Goed Gestemd. Nieuwe liedjes of nieuwe partijen van oude liedjes, het lukt me nog niet helemaal vrijuit. Maar ik word warm opgevangen. Ik voel me op mijn plek tussen mijn donker-gestemde medezangeressen in een prachtig groot koor.
En toen kwam de kerst. Kerstmuziek is niet mijn favoriet, maar mijn buurvrouwen verzekerden me dat het altijd leuk is. Ik begrijp dat het traditie is dat Popkoor Goed Gestemd tijdens de kerstmarkt in hun eigen dorp, Voorhout, optreden in de grote kerk in de winkelstraat.
Voor mij zou dat altijd al zenuwen oproepen, maar nu nog iets meer. We blijken allemaal leuke en of mooie nummers te zingen. Het vrolijke ‘Kid on Christmas’, het mooie zelfgeschreven ‘Aan Wie de Tijd’, Queen, Slade. Ik begin er steeds een beetje meer van te genieten. Ze lukken me nog niet allemaal van harte. En net als ik wel denk dat lukt en het loslaat, doe ik opeens iets wat niet de bedoeling is, schiet ik in oude reflexen. Opletten dus. Zo ook bij Halleluja. We zongen dit namelijk ook bij Haagse Herrie. Gelukkig paste onze dirigent, Leendert Jan het arrangement een beetje aan, waardoor we het lied extra oefenden. In de kerk gebeurde er iets magisch, opeens gingen alle aanpassingen goed en met de mooie akoestiek klonk het prachtig.
Zelfs bij het inzingen kregen we applaus van de al aanwezige mensen en een waarderende glimlach van Leendert-Jan. Ook mijn oude buurvrouw van Haagse Herrie, Marlies, was komen luisteren en vertelde me dat ze het mooi vond.
December is niet alleen zingen in de kerk, het is ook twee keer optreden in het bejaardentehuis. Eerst stond het Sint Jeroen op het programma. Na een werkdag haastte ik me naar Noordwijk. Met minder zenuwen dan in de kerk zochten we onze plek in het restaurant. Het restaurant zat vol en bij onze eerste inzet zagen we de gezichten van veel mensen ontspannen en er werd
meegezongen en meegedeind door zowel bewoners als begeleiders. De sfeer was goed. Een klein smetje was de warmte. De overbodige lagen van onze rood-zwarte kleding ging steeds meer uit. Het bleef natuurlijk wel netjes. Voor een van de alten werd de warmte echt teveel. Annie moest even gaan zitten. Snel werd haar een glaasje water gebracht, waarna ze toch weer mee kon
zingen. Vrolijkheid en tranen wisselden elkaar af tijdens dit optreden. Tijdens Halleluja kreeg een van de dames in het publiek het te kwaad. Tranen biggelden over haar wangen. Gelukkig werd ze getroost door iemand naast haar. Ik probeerde niet teveel te kijken, want huilen en zingen tegelijk is geen goede combinatie. Het was bijzonder om te zien hoe muziek op verschillende manieren kan raken.
De week erna gingen we naar het Bernardus in Sassenheim. Hier leek het wel feest. Een van de mannen zwierde het hele concert door de zaal. Hij leek te genieten van elke noot die er gezongen en gespeeld werd. Bij Halleluja was dezelfde mijnheer achter in de zaal gaan zitten. Bij het refrein klonk hij prachtig hoog boven ons allemaal uit. Het klonk echt fantastisch. Aanvankelijk dacht ik dat hij vast danser is geweest vroeger, maar nu vermoed ik misschien toch ook zanger. Voor ons zaten nog drie dames enthousiast mee te doen. De handen gingen in de lucht en ze deinden mee met hun lichamen op de maat van de muziek. Soms pakten ze elkaars handen vast. Mijn buurvrouw Nancy zag het ook en ze fluisterde in mijn oor: “Dit zijn wij over 30 jaar!”. En dat hoop ik maar. Mocht het nou zo zijn dat er een tijd komt dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen, dan hoop ik dat ik op een plek kom waar muziek klinkt. En het allerliefst hoop dat ik met mijn ‘zangmatties’ mijn zus, nicht, Marlies, Nancy en/of andere koorleden kan gaan luisteren. Misschien durf ik dan wel net als de man in het Bernardus lekker te dansen en hard te zingen, misschien zelfs wel hoog. Zo niet dan dein en neurie ik lekker zachtjes mee. Maar voorlopig blijf ik het nog even doen met dit fijne koor en heb ik net zoveel zin in de volgende kerst als mijn buurvrouwen.
