Mieke vertelt
Mieke Speelman
16 maart 2024
Al een paar weken zit ik te denken om iets te schrijven over onze repetitie avonden.
Zal ik iets schrijven over hoe iedere dinsdagavond een rustige woonwijk in Voorhout wordt opgeschrikt door een toestroom van zo’n 80 Goed gestemde mensen, zangers, bandleden en dirigent. En dat Leendert-Jan, de dirigent, (nadat we allemaal klaar zijn gaan staan met onze, thuis op orde gebrachte map, op de muziekstandaard) klokslag 20 uur aftrapt met rek-strek- en inzing-oefeningen.
Dat we om 21.00 uur stoppen voor koffie of thee met koekjes. En dat als Leendert-Jan het keyboard weer opstart, we allemaal gedwee toestromen naar onze muziekstandaard en de voorste rij naar achteren gaat waardoor alle rijen zo een plaatsje opschuiven, zodat je telkens op een andere rij leert en kan zingen. Of dat de stemgroepen altijd op dezelfde plek staan in de ruimte met de band voor ons en Leendert-Jan tegenover ons allemaal. Want zo gaat het wel iedere dinsdag.
Toch zijn er nog leukere dingen om over te schrijven.
Bijvoorbeeld over hoe leuk het is om aan te komen en jouw stemgroep alweer klaar te zien staan en dat ze dan een plekje voor je maken. Of over hoe fijn het is als iemand er weer is, nadat het diegene een paar weken door omstandigheden niet is gelukt om te komen. Of over hoe ontregelend het is als je stemgroep van plaats in de ruimte verandert. Het is namelijk zo dat Leendert-Jan de Mezzo’s en de Alten heeft gewisseld van plek. En als klap op de vuurpijl heeft hij ook nog de Alten in tweeën gedeeld, met een hogere en een lagere partij in het arrangement. Het gevolg is dat ik als lagere alt nu vlak naast de mannen sta en wat kunnen die lui kletsen en wat hebben ze een lol, dat zie je vanaf de overkant niet zo goed. Het betekent ook dat we voor de koffietafel staan en een extra koekje dus zo is gepakt. Kortom, we beginnen al een beetje te wennen.
Of zal ik schrijven over wat er allemaal gaande is tijdens de koffiepauze, de sprankeltjes liefde of galantigheid die ik denk te zien, als ons oudste lid iedere week de ruimte oversteekt met twee bekers thee in zijn hand, een voor zijn vrouw en een voor hemzelf. Of dat er tegenwoordig, in aanloop naar het songfestival, tijdens de koffiepauze geheimzinnige dingen gebeuren, bijvoorbeeld dat een hele groep zangeressen niet op de trap komt zitten, maar zich ergens in het gebouw bezig houdt ‘wie zal het zeggen’.
Of zal ik het hebben over kleine of grotere ongelukken die gebeuren. Dat een van onze enthousiaste choreografen struikelt/uitglijdt over een bord dat wordt gebruikt bij een dansje, waardoor ze haar knie bezeert of een ander koorlid dat buiten struikelt over een in het donker niet zichtbare evenwichtsbalk en gewond thuis aankomt. De balk is inmiddels verwijderd door de school gelukkig.
Of ga ik het hebben over het harde werken in het koor. We werken toe naar ons jubileumconcert in Oktober. Dit brengt met zich mee dat we iedere week een nieuw lied krijgen, en soms wel twee. De arrangementen worden niet zomaar opgesnord, nee, Leendert-Jan schrijft ze zelf. Prachtige liedjes en mooie arrangementen met hoogtepunten voor alle stemmen. Hoe krijgt hij het voor elkaar, wetende dat dit niet alleen voor de zangstemmen is, maar ook voor de begeleidende muziekinstrumenten.
Vervolgens gaat de ‘Rehearse-groep’ aan de slag met inzingen zodat wij in de app thuis kunnen oefenen. Geen ‘peanuts’, want alle talen komen voorbij met lange zinnen die zij dan binnen korte tijd soepel moeten kunnen voorzingen voor de rest van ons. De ‘Textperation’ groep vertelt dat bijeenkomsten zijn gepland en ook de ‘Choreo’ groep is hard aan de slag geweest. De pasgeleerde liedjes worden voorzien van bewegingen, ik word er een beetje zenuwachtig van, bang dat ik het allemaal net niet kan volgen of als dit wel zo is, ik weer vergeet te zingen. Er dreigde een zenuwachtige borrellach van binnen en een klein beetje naar buiten met buurvrouw Mariëtte. Het bleef binnen de perken.
Maar toch is er maar een ding waar ik het echt over wil hebben. Soms moet je over een drempel omdat het niet lukt, soms raak je ontroerd zoals mijn buurvrouwen, de een bij ‘I do’, de ander bij ‘The loneliest’ en soms ben je trots omdat alle oefening zijn vruchten afwerpt en ‘Teo Torriate’ uit het hoofd lukt met zijn allen. Maar wat vast staat; iedere dinsdag rijd ik vrolijk naar huis met allemaal liedjes in mijn hoofd.
21 December 2023
Sinds een half jaar ben ik lid van Popkoor Goed Gestemd en deze december was de eerste keer dat ik de kersttijd meemaakte. Het werd op vele manieren een prachtige zingervaring.
Mijn hele leven zing ik al, het liefst uit volle borst. Met mijn nicht en zus was het vroeger vaste prik bij logeerpartijen. Ik zong toen altijd al de mannenpartij. Bij Meatloaf zwaaide ik woest met mijn zakdoekje, net als hijzelf, terwijl mijn nicht of zus de hoogtes van Ellen Foley moeiteloos bereikten. Bij Spargo stond ik op een stapel kussens want die man was lang, ik niet. Kortom ik ben een alt, de hoge sectoren van mijn stemgeluid kwamen er altijd al piepend en krakend uit.
Gelukkig kun je ook zingen in een koor, waar de klanken die voor jou niet binnen het bereik liggen,
prachtig door de andere stemmen worden vertolkt.
Na zo’n 20 jaar bij ‘Laag’ van Haagse Herrie te hebben gezongen maak ik dus sinds een half jaar deel uit van de ‘Alten-Sisters’ van Popkoor Goed Gestemd. Nieuwe liedjes of nieuwe partijen van oude liedjes, het lukt me nog niet helemaal vrijuit. Maar ik word warm opgevangen. Ik voel me op mijn plek tussen mijn donker-gestemde medezangeressen in een prachtig groot koor.
En toen kwam de kerst. Kerstmuziek is niet mijn favoriet, maar mijn buurvrouwen verzekerden me dat het altijd leuk is. Ik begrijp dat het traditie is dat Popkoor Goed Gestemd tijdens de kerstmarkt in hun eigen dorp, Voorhout, optreden in de grote kerk in de winkelstraat.
Voor mij zou dat altijd al zenuwen oproepen, maar nu nog iets meer. We blijken allemaal leuke en of mooie nummers te zingen. Het vrolijke ‘Kid on Christmas’, het mooie zelfgeschreven ‘Aan Wie de Tijd’, Queen, Slade. Ik begin er steeds een beetje meer van te genieten. Ze lukken me nog niet allemaal van harte. En net als ik wel denk dat lukt en het loslaat, doe ik opeens iets wat niet de bedoeling is, schiet ik in oude reflexen. Opletten dus. Zo ook bij Halleluja. We zongen dit namelijk ook bij Haagse Herrie. Gelukkig paste onze dirigent, Leendert Jan het arrangement een beetje aan, waardoor we het lied extra oefenden. In de kerk gebeurde er iets magisch, opeens gingen alle aanpassingen goed en met de mooie akoestiek klonk het prachtig.
Zelfs bij het inzingen kregen we applaus van de al aanwezige mensen en een waarderende glimlach van Leendert-Jan. Ook mijn oude buurvrouw van Haagse Herrie, Marlies, was komen luisteren en vertelde me dat ze het mooi vond.
December is niet alleen zingen in de kerk, het is ook twee keer optreden in het bejaardentehuis. Eerst stond het Sint Jeroen op het programma. Na een werkdag haastte ik me naar Noordwijk. Met minder zenuwen dan in de kerk zochten we onze plek in het restaurant. Het restaurant zat vol en bij onze eerste inzet zagen we de gezichten van veel mensen ontspannen en er werd
meegezongen en meegedeind door zowel bewoners als begeleiders. De sfeer was goed. Een klein smetje was de warmte. De overbodige lagen van onze rood-zwarte kleding ging steeds meer uit. Het bleef natuurlijk wel netjes. Voor een van de alten werd de warmte echt teveel. Annie moest even gaan zitten. Snel werd haar een glaasje water gebracht, waarna ze toch weer mee kon
zingen. Vrolijkheid en tranen wisselden elkaar af tijdens dit optreden. Tijdens Halleluja kreeg een van de dames in het publiek het te kwaad. Tranen biggelden over haar wangen. Gelukkig werd ze getroost door iemand naast haar. Ik probeerde niet teveel te kijken, want huilen en zingen tegelijk is geen goede combinatie. Het was bijzonder om te zien hoe muziek op verschillende manieren kan raken.
De week erna gingen we naar het Bernardus in Sassenheim. Hier leek het wel feest. Een van de mannen zwierde het hele concert door de zaal. Hij leek te genieten van elke noot die er gezongen en gespeeld werd. Bij Halleluja was dezelfde mijnheer achter in de zaal gaan zitten. Bij het refrein klonk hij prachtig hoog boven ons allemaal uit. Het klonk echt fantastisch. Aanvankelijk dacht ik dat hij vast danser is geweest vroeger, maar nu vermoed ik misschien toch ook zanger. Voor ons zaten nog drie dames enthousiast mee te doen. De handen gingen in de lucht en ze deinden mee met hun lichamen op de maat van de muziek. Soms pakten ze elkaars handen vast. Mijn buurvrouw Nancy zag het ook en ze fluisterde in mijn oor: “Dit zijn wij over 30 jaar!”. En dat hoop ik maar. Mocht het nou zo zijn dat er een tijd komt dat ik niet meer voor mezelf kan zorgen, dan hoop ik dat ik op een plek kom waar muziek klinkt. En het allerliefst hoop dat ik met mijn ‘zangmatties’ mijn zus, nicht, Marlies, Nancy en/of andere koorleden kan gaan luisteren. Misschien durf ik dan wel net als de man in het Bernardus lekker te dansen en hard te zingen, misschien zelfs wel hoog. Zo niet dan dein en neurie ik lekker zachtjes mee. Maar voorlopig blijf ik het nog even doen met dit fijne koor en heb ik net zoveel zin in de volgende kerst als mijn buurvrouwen.
